Bir kız çocuğu doğduğunda ona ne öğretiliyor? Güzel ol, uyumlu ol, çok ses çıkarma… Ama bir noktada bazıları bu kalıpları yırtıp atıyor. Fakat özgürleşmek yerine, başka bir zindana giriyorlar: Erkek gibi olmak zorunda hissediyorlar ve büyüdükçe şunu fark ediyorlar: “Duygularınla hareket edersen güçsüz sayılırsın. Nazik olursan ezilirsin. Şefkat gösterirsen ciddiye alınmazsın.” Ve böylece içindeki kadınlığı susturuyor, güçlenmek adına kendi doğasından kopuyor.

Bazı kadınlar, kadın olmanın “değer” getirmediğini düşünüyor. Çünkü etraflarındaki dünya, erkeksi özellikleri kutsuyor. Mantıklı, stratejik, agresif, sert, duygusuz olmanın başarı getirdiğine inanıyorlar. O yüzden şefkati küçümsüyorlar. Duygusallığı reddediyorlar. Estetik, güzellik, zarafet gibi kadınsı prensiplere burun kıvırıyorlar. “Kadın gibi” olmayı bir hakaret gibi algılıyorlar. Peki, gerçekten güçlüler mi yoksa içlerinde büyük bir çatışma mı var?

Kadınlığı Reddetmek, Aslında Kendinden Vazgeçmek Demek

Bazı kadınlar, erkek gibi olunca dünyada daha kolay var olacaklarını düşünüyor. Daha sert, daha katı, daha mesafeli oldukça güçlü olduklarına inanıyorlar. Ama bir gün, içlerinde bir boşluk belirmeye başlıyor. Çünkü doğalarına aykırı bir savaş veriyorlar. Kadınlığı reddetmek, aslında kendinden vazgeçmek demek.

Duygularını bastırmak…

Sezgilerini susturmak…

Narinlikten utanmak…

Annelik içgüdüsünü yok saymak…

Kadınlara karşı bile sertleşmek…

Bütün bunlar, gerçekten özgürleşmek mi? Yoksa başka bir şeyin bir sonucu mu?

Toplumda bir kadın eğer erkek gibi davranıyorsa, eğer duygularını göstermiyor, sert ve mesafeli duruyorsa ona genellikle şu yakıştırma yapılır: “O Erkek Fatma’dır, ona hiçbir şey olmaz.” Bu cümle, sanki bir kadının kadınsı yönlerini bastırarak yaşaması onun için bir avantajmış gibi gösterir. Ona şunu ima eder:

Bazı kadınlar var ki kadınlığı reddetmekle kalmıyor, kadınlığını yaşayan kadınlara da savaş açıyor. Oje süreni küçümsüyor. Nazik ve kibar olanı zayıf sanıyor. Şefkat göstereni saf buluyor. Anne olmayı isteyen kadını geri kafalı görüyor. Topuklu ayakkabı giyeni “sistem tarafından kandırılmış” sayıyor.

“Onlara göre kadınlık, alt edilmesi gereken bir zayıflık. Kendileri “güçlü” olmak adına her şeyi erkekleşerek kazanmış oldukları için kadınsı değerleri taşıyan herkesi “geri kalmış” görüyorlar.”

Ama asıl soru şu: Onlar, gerçekten özgür mü? Kendi seçimleriyle mi kadınlıktan uzak duruyorlar yoksa sistem onları böyle olmaya mı zorladı? Kadınsılığı hor görmeleri, gerçekten bilinçli bir karar mı yoksa içsel bir öfkenin yansıması mı? Duygusallığı ezmeleri, zamanında bastırılmalarıyla mı ilgili? Kadın gibi olmanın küçümsenmesi, aslında kendilerine duydukları bir öfke mi?

Bilinçaltlarında şu gizli cümle yankılanıyor olabilir: ‘Ben böyle zorluklarla var oldum, sen de öyle olmalısın!’ Oysa gerçek özgürlük, her kadının istediği gibi var olabilmesi.

İster sert ol ister yumuşak

İster oje sür ister sürme

İster anne ol ister olma

İster kariyer yap ister evinde kal

Kadınlık bir kalıp değil, çok boyutlu bir varoluş biçimi. Ve bu çeşitliliği reddetmek, sadece erkek egemen sistemin işine yarıyor. Kadınlığa savaş açan kadınlar, farkında olmadan aslında kime hizmet ediyorlar?

Gerçek Güç, Kendini Reddetmeden Var Olmaktır

Evet, güçlü kadınlar olmalıyız. Ama güçlü olmak için erkekleşmeye ihtiyacımız yok. Kadınsı gücü keşfetmek zorundayız.

Duyguların zayıflık değil, rehber olduğunu anlamalıyız.

Sezgilerin, mantık kadar değerli olduğunu kabul etmeliyiz.

Şefkatin ve zarafetin bir eksiklik değil, bir güç olduğunu bilmeliyiz.

Kadın gibi olmanın, dünyayı dengeleyen bir enerji olduğunu fark etmeliyiz.

Çünkü gerçek güç, kendini reddetmeden var olmaktır. Erkek gibi savaşarak değil, kadın gibi değiştirerek dünyaya yön vermektir. Peki, sen hangi taraftasın?